حتی با گذشت سال‌ها از خدمت سربازی اما خاطرات آن همچنان نقل دورهمی‌های خانوادگی است. پدران از روزهای سرد و گرم آن دوران برای فرزندان‌شان می‌گویند و پسران می‌دانند که خودشان باید روزی پوتین به‌پا و اسلحه به‌دست در میدان صبحگاه درحالی‌که فرمانده پادگان درحال سان دیدن است خبردار بایستند؛ و بعد خودشان روزی تعریف کننده همین خاطرات برای دیگران باشند. حالا این دور تکراری چیزی حدود ۱۰۰ سال است که در ایران سابقه دارد، خدمت سربازی افراد ذکور در ایران بر اساس قانون نظام وظیفه عمومی مصوب مجلس شورای ملی از ۱۶ خرداد سال ۱۳۰۴ اجباری شد؛ موضوعی که بعد از انقلاب سال ۵۷ ادامه پیدا کرد و حالا بر اساس ماده یک قانون نظام وظیفه عمومی برای دفاع از استقلال و تمامیت ارضی، اتباع ذکور دولت جمهوری اسلامی ایران مکلف به انجام خدمت وظیفه عمومی برابر مقررات این قانون هستند. طوری‌که هر فرد ذکور ایرانی در ماهی که طی آن به سن ۱۸سال تمام می‌رسد مشمول این مقررات می‌شود.
چرا سربازی اجباری است؟
همان‌طورکه در سابقه تاریخی خدمت سربازی عنوان شد این دوره برای پسران اجباری است، اجباری که به‌نظر می‌رسد شاید در دورانی اجتناب‌ناپذیر بود، سعید معدنی، جامعه‌شناس با اشاره به‌همین مسئله به خبرآنلاین می‌گوید: «خدمت سربازی زمانی اجباری شد که اکثریت مردم ایران پیشه کشاورزی و کارگری داشتند و بخش زیادی از مردم در روستاها زندگی می‌کردند. به‌همین خاطر سربازی فرصتی برای رشد جامعه و آگاهی با موضوعاتی مانند تعلق خاطر به ملت و میهن بود، و اینکه فدا کردن جان برای میهن تبدیل به فرهنگ شود. بنابراین یک نیروی رایگان برای دفاع از کشور بود لذا وقتی این سربازان از خدمت ترخیص می‌شدند و به خانواده خود برمی‌گشتند کلی آموزه‌های فرهنگی با خودشان داشتند که به شهر و دیار خودشان ببرند و این مسئله فرهنگ ملی را گسترش می‌داد.»
